Aynı sokakta oturuyorduk. Her gün bir kızla geliyordu eve.
Adı ESRARENGİZDİ, herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi.
Fakat kimse gerçeği bilmezdi kirli sakalları vardı.
Yeşil gözlü, kumraldı. Mahallenin kızları hayrandı ona bense nefret ederdim.
Hiç kimseyle konuşmaz, sadece gelir geçerdi.
Bir gün onunla yolda karşılaştık. Çok güzel bir yüzü vardı, bana gülümsedi.
Şaşırdım ama yine de onu sevmiyordum. Fakat o çok farklıydı... Gece boyunca lambası yanardı.
Uyumak yerine onun evini seyrediyordum, onu sevmediğim halde her şeyiyle ilgileniyordum.
Yavaş yavaş onu gözlemeye başladım, o an anladım ki hep kendimi kandırmışım, ona karşı hissettiğim şey sevgiymiş.
Artık o eve gelmeden uyuyamıyordum. Yanına gelen kızları kıskanırdım.
Herkes onun kötü olduğunu söyleyince hep onu savundum.
Onunla karşılaşmak için kapıda dururdum.
Onu yine yolda gördüm bana göz kırptı yanımdan geçerken onu çağırdım.
Acelem var KÜÇÜĞÜM dedi. Bana aramızdaki yaş farkını hatırlatmıştı.
Eve gidip sabaha kadar ağlamıştım. Karar verdim, ona aşkımı ilan edecektim. Yolunu gözledim.
Bir gün onu gelirken gördüm. Peşine düştüm o eve girdi. Biraz bekleyip kapıyı çaldım.
Açtı, ne var KÜÇÜĞÜM dedi. SENİ SEVİYORUM dedim. Gülümsedi. EVET dedi. Ne evet dedim, konuşmadı. Koşarak dışarı çıktım.
Bir ay boyunca evden çıkmadım. Bir gün kızlarla konuşurken ambulans geldi, onun evine girdi.
Sedye ile onu dışarı çıkardılar. Önümüzden geçerken; Ben de seni KÜÇÜĞÜM dedi ve gözlerini yumdu. Kıpkırmızı oldum herkes bana bakıyordu... Ağlayarak koşmaya başladım.
Akşama kadar sokakta gezdim. Göz yaşlarım durmadan akıyordu. Sonra eve geldim.
Annemler ondan bahsediyorlardı. Sevdiği bir kız varmış.
Ailesi evlenmesine izin vermeyince kız evden kaçmış. Sokak serserileri onu öldürmüş.
Eve getirdiği kızlar evi olmayan kızlarmış. Kimi sevdiyse ölmüş. Çok sevip Acı çekmiş.
İntihar edip hastaneyi aramış. Polisler evin duvarında KÜÇÜĞÜM yazısını bulmuş; KÜÇÜĞÜM sen de ölme yazıyormuş bende seni sevdim.
Sevdiklerim gibi sende ölme diye ben öldüm KÜÇÜĞÜM...
Adı ESRARENGİZDİ, herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi.
Fakat kimse gerçeği bilmezdi kirli sakalları vardı.
Yeşil gözlü, kumraldı. Mahallenin kızları hayrandı ona bense nefret ederdim.
Hiç kimseyle konuşmaz, sadece gelir geçerdi.
Bir gün onunla yolda karşılaştık. Çok güzel bir yüzü vardı, bana gülümsedi.
Şaşırdım ama yine de onu sevmiyordum. Fakat o çok farklıydı... Gece boyunca lambası yanardı.
Uyumak yerine onun evini seyrediyordum, onu sevmediğim halde her şeyiyle ilgileniyordum.
Yavaş yavaş onu gözlemeye başladım, o an anladım ki hep kendimi kandırmışım, ona karşı hissettiğim şey sevgiymiş.
Artık o eve gelmeden uyuyamıyordum. Yanına gelen kızları kıskanırdım.
Herkes onun kötü olduğunu söyleyince hep onu savundum.
Onunla karşılaşmak için kapıda dururdum.
Onu yine yolda gördüm bana göz kırptı yanımdan geçerken onu çağırdım.
Acelem var KÜÇÜĞÜM dedi. Bana aramızdaki yaş farkını hatırlatmıştı.
Eve gidip sabaha kadar ağlamıştım. Karar verdim, ona aşkımı ilan edecektim. Yolunu gözledim.
Bir gün onu gelirken gördüm. Peşine düştüm o eve girdi. Biraz bekleyip kapıyı çaldım.
Açtı, ne var KÜÇÜĞÜM dedi. SENİ SEVİYORUM dedim. Gülümsedi. EVET dedi. Ne evet dedim, konuşmadı. Koşarak dışarı çıktım.
Bir ay boyunca evden çıkmadım. Bir gün kızlarla konuşurken ambulans geldi, onun evine girdi.
Sedye ile onu dışarı çıkardılar. Önümüzden geçerken; Ben de seni KÜÇÜĞÜM dedi ve gözlerini yumdu. Kıpkırmızı oldum herkes bana bakıyordu... Ağlayarak koşmaya başladım.
Akşama kadar sokakta gezdim. Göz yaşlarım durmadan akıyordu. Sonra eve geldim.
Annemler ondan bahsediyorlardı. Sevdiği bir kız varmış.
Ailesi evlenmesine izin vermeyince kız evden kaçmış. Sokak serserileri onu öldürmüş.
Eve getirdiği kızlar evi olmayan kızlarmış. Kimi sevdiyse ölmüş. Çok sevip Acı çekmiş.
İntihar edip hastaneyi aramış. Polisler evin duvarında KÜÇÜĞÜM yazısını bulmuş; KÜÇÜĞÜM sen de ölme yazıyormuş bende seni sevdim.
Sevdiklerim gibi sende ölme diye ben öldüm KÜÇÜĞÜM...