Bu ne yıkıcı bir onursuzluktur anlamadım ki! Sen hiç utanmaz mısın? Dönmeyi isteyecek cesareti nerden bulursun? Ne kolay siliniyor geçmiş belleğinden? Senin yerinde olsaydım, yaptıklarını herhangi bir insana yapmış olsaydım, bırak arayacak cesareti bulmayı, herhalde utancımdan ölürdüm. İnsanlarda ar damarı denilen bir şey vardır, sende yok mu? Kaç damarın çatlamıştır ki, gecenin yarısını çoktan geçmiş bir saatte arayıp, özledim diyebilirsin?Bunca yılın yaşanmışlığını hiçe sayarak, kadir kıymet bilmeden, bir böceği öldürür gibi rahat ve insafsızca çiğnerken büyük bir aşkı aklına gelmemişti ya bensizlik; şimdi nereden yüz bulup, sanki hiçbir şey olmamış, sen onların hiçbirini yapmamışsın gibi, üstelik pişkin ve şımarık bir ses tonuyla aramaya kalkarsın?
Seni şu satırlarda anlatmaya başlasam, hayal ürünü olduğunu sanırlar. Kimse erkeğim, adamım, bırak hepsini, insanım diye geçinen birinin, onu seven bir kadına bunca eziyeti, acıyı yaşatabileceğine inanmaz. Bir romanın kahramanından öteye geçmezsin okuyanın aklında çünkü kimsenin hayal gücü senin yaptıklarını kurgulamaya yetmez.
Aslında gazetelerde sen ve senin gibiler için bir bölüm açılmalı. Bu adamlardan uzak durun, muhtemelen aramıza başka bir gezegenden gelmişler diye boy boy resimler yayınlanmalı. Şimdi düşünüyorum, kim bilir nerede, başka birinin hayatıyla, kalbiyle, düşleriyle oynuyorsun? Bunu düşündükçe içim kanıyor.Bu hayat hep böyle mi geçecek sanıyorsun? Sen de yaşlanmayacak mısın? Hiç hasta olmayacak mısın? Bir dost sesine, seni seven bir kalbe ihtiyaç duymayacak mısın? Kendini tek ve büyük bir çınar zannediyorsun ya, bir balta darbeliktir hükümdarlığın, orman sandığın çöllerde. Bu hayat bitiyor, hepimiz için bir son var, sen hep böyle kalacağını mı sanıyorsun? Kimseye kalmamış bir yalan dünyada, arkasında bunca gözyaşı bırakan, ah alan, gününü gün edebilir mi zannediyorsun?
Ne yazık aradan geçen bunca yılın sana tek bir şey bile öğretmemiş olması. Vakti gelince öğreneceksin sen de herkes gibi, pişmanlığı, yalnızlığı, yürek sancısını. Geri dönüşü olmayan bir yolun sonuna doğru, yani en çok ihtiyacın olduğunda bir ayak sesine, bomboş kalmış hayatında, bulursan bir oda, beyaz tavanına bakarken belki, düşüneceksin. Gerçekten film gibi geçmeye başlayacak yaşadıkların, kendinle yüzleşeceksin!
Kalplerine hançer batırdığın kaç kadın kalbi bıraktıysan geride, kaç dostunu vurduysan sırtından, kaç gözyaşına sebep olduysan gece yarılarında, hepsini sende çekeceksin. Cehennem bu dünyada mıdır, yoksa gerçekten gidilecek bir yer midir, orasını ben bilmem ama yukarıda bir Yaratan var, sen de kendi hesabını ödeyeceksin! Bir gün gelecek, kalbinin varlığını hissedeceksin, elbet sen de birini sevdiğini fark edeceksin. Sana en ağır bu gelecek ama mutlaka sen de insan olmayı öğreneceksin!
Seni şu satırlarda anlatmaya başlasam, hayal ürünü olduğunu sanırlar. Kimse erkeğim, adamım, bırak hepsini, insanım diye geçinen birinin, onu seven bir kadına bunca eziyeti, acıyı yaşatabileceğine inanmaz. Bir romanın kahramanından öteye geçmezsin okuyanın aklında çünkü kimsenin hayal gücü senin yaptıklarını kurgulamaya yetmez.
Aslında gazetelerde sen ve senin gibiler için bir bölüm açılmalı. Bu adamlardan uzak durun, muhtemelen aramıza başka bir gezegenden gelmişler diye boy boy resimler yayınlanmalı. Şimdi düşünüyorum, kim bilir nerede, başka birinin hayatıyla, kalbiyle, düşleriyle oynuyorsun? Bunu düşündükçe içim kanıyor.Bu hayat hep böyle mi geçecek sanıyorsun? Sen de yaşlanmayacak mısın? Hiç hasta olmayacak mısın? Bir dost sesine, seni seven bir kalbe ihtiyaç duymayacak mısın? Kendini tek ve büyük bir çınar zannediyorsun ya, bir balta darbeliktir hükümdarlığın, orman sandığın çöllerde. Bu hayat bitiyor, hepimiz için bir son var, sen hep böyle kalacağını mı sanıyorsun? Kimseye kalmamış bir yalan dünyada, arkasında bunca gözyaşı bırakan, ah alan, gününü gün edebilir mi zannediyorsun?
Ne yazık aradan geçen bunca yılın sana tek bir şey bile öğretmemiş olması. Vakti gelince öğreneceksin sen de herkes gibi, pişmanlığı, yalnızlığı, yürek sancısını. Geri dönüşü olmayan bir yolun sonuna doğru, yani en çok ihtiyacın olduğunda bir ayak sesine, bomboş kalmış hayatında, bulursan bir oda, beyaz tavanına bakarken belki, düşüneceksin. Gerçekten film gibi geçmeye başlayacak yaşadıkların, kendinle yüzleşeceksin!
Kalplerine hançer batırdığın kaç kadın kalbi bıraktıysan geride, kaç dostunu vurduysan sırtından, kaç gözyaşına sebep olduysan gece yarılarında, hepsini sende çekeceksin. Cehennem bu dünyada mıdır, yoksa gerçekten gidilecek bir yer midir, orasını ben bilmem ama yukarıda bir Yaratan var, sen de kendi hesabını ödeyeceksin! Bir gün gelecek, kalbinin varlığını hissedeceksin, elbet sen de birini sevdiğini fark edeceksin. Sana en ağır bu gelecek ama mutlaka sen de insan olmayı öğreneceksin!