| Raziel Nisroc * Mekan-ı Cehennem mekan-ı cehennem bir dünya ve bir oda bu varoluş bir kayboluş aslı kan son duman nefessiz sigaralar söner günahla çift dikişti bedenimiz zaman biziz birimiz galibiz çaresiz gözümün önündeki ilk perdeydi hayat kan çanaklarımda yaş akıttım paslı kalplerinde yattım uykularım kabustu bir çığlık tetikledi zihnimi sinir krizlerinde yaş 11 hastane koridorları yanlız koştuğum bir bahçe çiçekler yeşil tozpembe düşleri kurmak için de polyannalar geldi geçti yolumdan ama gecelerimde hep bir katilin adı seçildi nedense uçurtmalar yırtık ve sahilin ucunda bir hüzün şimdi kırık hayallerimse cebimde kazandığım misketlerin rolünde oysa hayatın dikenli yollarında ben sevincin adını karalarken bu yüzlerle kardeştik o yüzler hep güleçti şu güneş battı ve kardeş kardeşi vurdu sokağım kan koktu bir çocuk evine kapandı adına ağladı mevsimler döndü sonbahar dur daha sevinci yaşamadan girdiğin kuyuda kaçıncı elveda her güne dikilen kaçıncı mum bu merhabanda ve de bin duanda büyüdüm derken elimde kalan birçok kirli hatırayla mısra olup süzüldüm tek tek armonilerimin semasına mekan-ı cehennem bir dünya ve bir oda bu varoluş bir kayboluş aslı kan son duman nefessiz sigaralar söner günahla çift dikişti bedenimiz zaman biziz birimiz galibiz çaresiz ufacık bir düş yarattı ve kaçtı aynalardan gerçeği yok saydı sevgiyi kanattı elleriyle doğurdu ancak sancaklara diktiği her ritimde bir eksik yazdığı herbir satırda kör bir çocuk vardı tuttu elinden çekti kendine yorgundu hasta düştü bir kış günü vuruldu tek bir sözle yarattığı mabet mateme döndü şaraba battı doğacak güneşi heryer geceleri kör dumandı bende izledim pandomimlerimle bir öykü yarattım şaytanla dansa kalktım ve sarıldım hayata gözlerini kaparken tuttum kolundan soktum harflere kelimeler yoruldu fakat ben yorulmadım söylemekten ben emindim ben razieldim depresif bu alemin içinde akli dengemi yitirip suikast notları tuttum kendime şimdi mürekkebim bıktım sabırdan kestim umudu hayattan ve yazdım ölüm kokardım adımı binlerce yıl önceden çıkardım sakladım içimdeki çocukları kalbimin odalarına tek bir süngüyle bir mısrada koştum soyut savaşlarıma mekan-ı cehennem bir dünya ve bir oda bu varoluş bir kayboluş aslı kan son duman nefessiz sigaralar söner günahla çift dikişti bedenimiz zaman biziz birimiz galibiz çaresiz |
| <table style="TABLE-LAYOUT: fixed" width="100%" border=0><tr><td class=smalltext align=left width="100%" colSpan=2></TD></TR></TABLE> |
Join the forum, it's quick and easy
